Why “Light-Life” Movement?

- Healthy roots and wonderful fruits of faith. 

“He told this parable, 'A man had a fig tree planted in his vineyard, and he came looking for fruit on it but found none. He said to his vinedresser, "For three years now I have been coming to look for fruit on this fig tree and finding none. Cut it down: why should it be taking up the ground?" "Sir," the man replied, "leave it one more year and give me time to dig round it and manure it: it may bear fruit next year; if not, then you can cut it down." Luke 13, 6-9 NJB (New Jerusalem Bible)

 

Instead of an introduction:

-          What did the gardener do? Why and what for did He give time? What is the conclusion? Who is the addresser of this parable?

-          Dear reader, I don’t want to help you with the answers.

 

More than three years ago this draft (was written on time) could have an informal form of the interview with the leading teacher and tutor. It was one of the last occasions to talk with the priest President before his death. Time passed - the interview isn’t written. Forgive me please, dear reader, that despite of this, our article has a form of not a typical and a little artificial interview. There are no details here. And it will be not clear who asks and who answers the questions. The host greeted us hospitably any time of our visit. (Coffee and biscuits are not only the symbols of hospitality but it is much easier to talk in an open way when sitting around a table.) The host didn’t answer quickly and directly. With great patience and readiness to listen he preferred to ask than explain and encouraged a speaker to talk. That remarkable evening we were sitting and slipping coffee with the Priest S.P. when somebody simply asked.

 

-          Why do the Catholics and the Church need the renewal?

-          Debates about so-called “renewal” aren’t only a devout practice - it comes spontaneously and like a boomerang it comes back until it gains a desirable result. It is not possible to express in words loneliness of life and sorrow of many hearts. (Compare Rom 8, 26; 2Tim 3,5).

-          How does the Evangelic and Charismatic renewal work? What is the role of “Light-
-Life” Movement there? There are too many questions to answer. Could we start from “the source” of faith?

 

St. Paul-apostle in his longer speech in Romans reached an interesting conclusion: “What does it say, then? The word is very near to you; it is in your mouth and in your heart, that is, the word of faith, the faith which we preach, that if you declare with your mouth that Jesus is Lord, and if you believe with your heart that God raised him from the dead, then you will be saved. It is by believing with the heart that you are justified, and by making the declaration with your lips that you are saved. When scripture says: No one who relies on this will be brought to disgrace, it makes no distinction between Jew and Greek: the same Lord is the Lord of all, and his generosity is offered to all who appeal to him, for all who call on the name of the Lord will be saved. How then are they to call on him if they have not come to believe in him? And how can they believe in him if they have never heard of him? And how will they hear of him unless there is a preacher for them? And how will there be preachers if they are not sent? As scripture says: How beautiful are the feet of the messenger of good news. But in fact they have not all responded to the good news. As Isaiah says: Lord, who has given credence to what they have heard from us? But it is in that way faith comes, from hearing, and that means hearing the word of Christ. Rom 10, 8-17.

 

-          In “Light–Life” Movement the renewal of ‘roots’ of faith is crucial. The main charismas are: evangelization and ecumenism. If you believe faithfully into God’s News, you will have the ‘lively faith’ and you will surrender your life to Jesus as well as you will aim to reunite Church. Small groups are becoming the new environment for newly converted. There through reading Bible and conversations faith and knowledge of The Holy Book is growing. It results in fruitful life according to Jesus’ Words.

-          So, what is the main aim of renewal?

-          Why do we often think that people from Gospel renewal compete with these from Charismatic renewal?

-          ‘Glosolalia’ and spontaneous pray –Is this the monopoly of ‘the cranky’?

-          I think, it is just a misunderstanding.

-          Except Polish I would like to speak few foreign languages fluently but without hard work it’s not possible.

-          But there are gifts from Holy Spirit

-           “not by anything that you have done, so that nobody can claim the credit”.
(Compare Eph 2,9 )

-          he aim of the renewal is fruitful life. Holy Spirit inspires charismatic movements and “Light-Life” Movement is among them. His gifts and fruits as well as the life in the communion are the results of his holy breath and power.

-          Is this a trial of making all of these above only a more simply scheme? (...)

 

 Luckily we have been meeting and greeted for a long time. This time it is Jurek’s ‘name day’ and we gather in Bozenka’s house. We are in a friendly group of “Light–Life” Movement. After a huge and hospitable party there is time for Jurek’s pray. This is a routine to bless and console, to give presents and to share the prophecies, which are mostly the quotations from Bible or other inspired words. – We are praying, there is a prophecy but I feel total emptiness. And my thoughts are also not so pious.

 

Help!!! This old problem isn’t solved... This night I had a dream. I had a meeting with two unknown people-a man and a woman. Both were reading Holy Bible. I asked them about a prophecy. At first the man read loudly: “Wake up; put some resolve into what little vigour you have left: it is dying fast. So far I have failed to notice anything in your behaviour that my God could possibly call perfect; remember how you first heard the message. Hold on to that. Repent! If you do not wake up, I shall come to you like a thief, and you will have no idea at what hour I shall come upon you.” Rev 3, 2-3. After that I asked the woman. She read the part of the text silently only for herself. I was wondering if this is the same fragment. In this moment I saw a sheet of paper with: Rev 3, 2-3.

 

I thought the rest who had to die all were saved people, which meant the people for whom Jesus Christ had died on the Cross. We should vivify their faith into Jesus – personal and the only Savior! I reminded myself that Simon Peter had had similar admonishment to force brothers and sisters: ‘Simon, Simon! Look, Satan has got his wish to sift you all like wheat; but I have prayed for you, Simon, that your faith may not fail, and once you have recovered, you in your turn must strengthen your brothers.' Luke 22, 31-32; NJB.

 

Why do I get such an admonishment? Why didn’t Jurek get it? I was trying to recognize this problem after awakening. Everything harmonized. Parameters were the same. Accidentally Heniek helped me tell a simple story. Heniek was working with a friend in a basement, which was centrally lightened. His friend took the light into the other part of the basement and in this moment Heniek stayed in complete darkness. His short story had a similar meaning like a parable: ”No one lights a lamp to put it under a tub; they put it on the lamp-stand where it shines for everyone in the house. In the same way your light must shine in people's sight, so that, seeing your good works, they may give praise to your Father in heaven”.
Matt 5,15-16, NJB.  Appropriating the light is less malicious than hiding it under a bushel but it makes life more difficult for those who stayed at home. It is important to know about this....

 

BIBLE MEMORY VERS FOR APPLICATION:

“Wake up; put some resolve into what little vigour you have left: it is dying fast. So far I have failed to notice anything in your behaviour that my God could possibly call perfect; remember how you first heard the message. Hold on to that. Repent! If you do not wake up, I shall come to you like a thief, and you will have no idea at what hour I shall come upon you.”
Rev 3, 2-3; NJB

Translation: Anna Kiluk

Jak zachować wiarę?

 „Wtedy powiedział Jezus do Żydów, którzy Mu uwierzyli: Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.” J 8, 31-32(BT)

Nasza wiara umocni się i wzrośnie, jeśli będą spełnione pewne warunki. Wspaniała propozycja wytrwania w nauce Jezusa zakłada uczenie się, poznanie prawdy i wyzwolenie. Prawda jest warunkiem wolności. Spróbuję przedstawić trzypunktowy plan:

1)    Trwanie w Słowie Bożym i Miłości Chrystusa; J 15, 7-16

2)    Takt i umiar w postępowaniu z ludźmi; 1 Tm 5, 1-2

3)    Przekaz - sztafeta i sukcesja (zdobycie pełni praw) w dzieleniu się prawdą. 2 Tm 2, 2

„Napisane jest u proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga” – stwierdził po prostu, jakby chodziło o normę, Jan Apostoł. J 6,45 - Prorok Izajasz, o którym tu wspomina zapowiedział to entuzjastycznie dodając: „wielka będzie szczęśliwość twych dzieci” - bowiem w sercu człowieka nastąpi zmiana...(Por. Iz 54,13; Jr 31, 33n.) To nie jest nowy obowiązek szkolny! 

              Bardzo potrzebujemy bliskiej więzi z naszym Nauczycielem, aby stać się ludźmi szczęśliwymi. Przecież wszyscy tego pragniemy; chcemy, by spełniały się nasze życzenia, prośby i pragnienia. Jezus mówi również do nas: „Jeżeli we Mnie trwać będziecie, a słowa moje w was, poproście, o cokolwiek chcecie, a to wam się spełni. Ojciec mój przez to dozna chwały, że owoc obfity przyniesiecie i staniecie się moimi uczniami. Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej!” J 15,7-9(BT) - Możemy Mu zaufać, bo On nas kocha. Doświadczymy życia w obfitości, gdyż strzeże nas miłość Ojca, który bardziej wierzy w nas niż my.- Na takich warunkach warto być w szkole sukcesu!

             W naszej szkole jesteśmy otoczeni wyłącznie przez przyjaciół! - Czy wierzysz w to?!

Właściwe nastawienie i postępowanie z ludźmi sprawi, że nie będziemy dla nich ciężarem. Nie będziemy im rozkazywać; rządzić i manipulować nimi lub tyranizować ich. 

Takt i umiar w postępowaniu z ludźmi zaleca św. Paweł w Pierwszym Liście do Tymoteusza:  „Starszego wiekiem nie strofuj, lecz nakłaniaj prośbą jak ojca, młodszych - jak braci, starsze kobiety - jak matki; młodsze - jak siostry, z całą czystością!” 1 Tm 5,1-2 (BT). Por. Mt 7,12. 

W Bożym planie uczniowie Jezusa Chrystusa są ludźmi sukcesu. – Jest to wielka wspólnota sióstr i braci podobnych do swego Mistrza, który czyni nas swymi braćmi... Por. Rz 8, 28-29.

            „Sztafeta życia”. - Świadectwo wiary i dzielenie się prawdą. Jak to się robi? 

- Św. Paweł zachęca do tego swego ucznia Tymoteusza w bardzo prosty sposób: „(...) 

co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych.” 2 Tm 2, 2(BT) Czynienie uczniów jest podobne do sztafety, w której ważne jest nie tylko moje osiągnięcie, ale i przekazanie „depozytu wiary” innym. - Co usłyszałeś ode mnie zapamiętaj, rozważ i przemyśl (ale nie zostawiaj tego tylko dla siebie). Przekazywanie życia naturalnego jest swoistą „sztafetą” 

z pokolenia na pokolenie. Podobnie jest z Nowym Życiem wiary. Mamy to robić skutecznie, 

a więc za pośrednictwem wielu świadków. Przekaz jest w ten sposób zwielokrotniony 

i wówczas nie da się go łatwo powstrzymać i stłumić. Szukamy wiarogodnych słuchaczy zdolnych do nauczania, aby zapewnić ciągłość przekazu. Znakiem rozpoznawczym ucznia jest więc świadectwo wiary i dzielenie się prawdą („sukcesja” czyli zdobywanie pełni praw).

 Najważniejszą Osobą w dzieleniu się wiarą i czynieniu uczniów jest Duch Święty. Pomaga On zrozumieć Słowo Boże, przypomina nam wszystko, co Jezus powiedział; świadczy, że jesteśmy Dziećmi Bożymi, a jeśli dziećmi, to i dziedzicami. W tymże Duchu możemy wołać do Boga ABBA -Ojcze. (Por. J 14, 16n. 26; 15, 26; Rz 8, !4-17; 2 Tm 2, 7;)  - Nasze uczniowskie sukcesy – osiągnięcia prowadzą w konsekwencji do sukcesji, czyli zdobycia pełni praw, to jest do „nieprzemijającego dziedzictwa przyobiecanego dla nas...” Por. Ap 21,7.

Pragnienie Mojżesza

„Thank You!” „TODA RABA!” „Dziękujemy!” Moshe wychodząc dotyka prawą dłonią MEZUZĘ, a po nim ja i Gospodarz; smutno uśmiecha się do nas na pożegnanie patrząc to na nas, to w przestrzeń ponad naszymi głowami, jakby chciał dobrze zapamiętać (nasze) twarze. Jeszcze raz ogarniamy gościnny dom i gospodarza „lustrującym” spojrzeniem. Mosheh wyjmuje kamerę.- „Można?” W skupieniu pstryk, pstryk i odchodzimy. -Już z pewnej odległości, patrząc na obite tynki i popękane szyby kamienicy, pyta: „Dobrze ci tutaj?” – „Bardzo dobrze!” –„A co zrobisz, gdy to się po trochu zacznie walić... - Remont?!” - „Wyjadę, BEHUC” (za granicę) – odpowiada.– „A może jednak remont?!” Droczy się Mosheh.

Mijamy stragany z kwiatami. Mosheh wyjmuje kamerę – „fotka z kwiaciarką”. Po co mu to – zastanawiam się, ale on jakby czytał w myślach mówi: „Te stragany wzbudzają we mnie mieszane uczucia – podziw i prawie zazdrość. Chciałbym mieć taki stragan z pięknymi kwiatami. Czy mógłbym tu sprzedawać kwiaty?” „Mógłbyś, możesz mieć nawet kwiaciarnię, jak nasza znana piosenkarka w pobliżu Marszałkowskiej” – odpowiadam bez namysłu. (Nie miałem wtedy pojęcia jak traktowano wtedy „prywaciarzy”. Byli postrzegani niemal jako „wrogowie socjalizmu”. Własność prywatna – rodzinna jest podobna do każdej innej formy własności „społecznej”, dziwne, że była zaledwie tolerowana przez komunistyczne państwo).
Mosheh studiuje biologię i marzy o drobnym handlu... Mijamy następne stragany – warzywa, owoce i różne drobiazgi. Wszystko aż cieszy oko. - Ekscytujące... Normalne...

Kupujemy czarne jagody; bardzo dorodne i dojrzałe. Siadamy w pobliżu fontanny.
Ogarnia nas świeży, orzeźwiający, wilgotny chłód. Na placu pełno przechodniów i gołębi... Jagody wyjątkowo soczyste i smaczne. (W milczeniu wycieramy dłonie w papierowe puste torebki i szukamy w pobliżu kosza.) - Mosheh lekko unosi uwolnione ręce i pokazuje mi czerwone od soku jagód dłonie – „Blood of Jesus!” (Krew Jezusa) – Mówi ze smutkiem. Ja wykonuję podobny gest i pokazuję mu swoje dłonie. - Przemknęło mi przez myśl, że jest to jakby ilustracją do pewnego tekstu z Listu do Rzymian: „Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi.” Rz 3,22-25 - Solidarni w grzechu?! - Winni... (Por. Rz 3, 9-20).

„Czy są jeszcze Żydzi w Warszawie? Czy są jeszcze jacyś żyjący ‘ziomale’ –bracia?” – Pyta z ożywieniem Gość. Nie bardzo wiem czy to pytanie retoryczne. Mosheh ni to do mnie ni to do siebie mruczy: „Trzeba zobaczyć w książce telefonicznej”. Przyśpieszamy i podchodzimy do budki telefonicznej. (Jest bardzo porwana książka telefoniczna, teraz potrzebne nam monety lub żetony). Mosheh czyta po kolei nazwiska, nie ma pewności. „Możesz mi pomóc?” – Zgadujemy kto może być Żydem. (To nie takie proste; wielu Polaków ma „nie-słowiańskie” nazwiska, a mniejszości narodowe i cudzoziemcy bardzo często posługują się zmienionymi „spolszczonymi” nazwiskami; zasymilowali się...)

Nagle uderzyła mnie myśl, której kontekstu nie rozumiałem. „(...) Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!” Dz 2,40 - Kogo naprawdę szukamy?! Gdzie jest bezpieczna kryjówka? Czy mamy kogoś zdekonspirować, czy ratować? To przecież nie to samo!
Co robić dalej? Po kilku próbach bez skutku rezygnujemy z tego „obywatelskiego śledztwa”.

Z Marszałkowskiej przez Zgodę i Bracką idziemy niewiele mówiąc jak zwiadowcy... Rozglądamy się. Na niektórych kamienicach są jakieś stare tablice, które Mosheh bacznie ogląda, wyjmuje kamerę, pstryk, pstryk i „Go on!” Idziemy w stronę Łazienek; chciałby zobaczyć Pałac Łazienkowski, a po drodze mieszka, zdaje się, mój kolega z czasu studiów, który jest Żydem. Odwiedzimy go, jeśli jeszcze tam mieszka. – Niestety...

Przed Placem Trzech Krzyży widzę jakiś bar. Jest późne popołudnie; nie jedliśmy obiadu. – „Are you hungry or thirsty?” („Czy jesteś głodny lub spragniony?”) – pytam w momencie, gdy i towarzysz go zauważył. – „I’m hungry of Jersus, I’m thirsty of Jesus!” (Jestem głodny Jezusa, pragnę Jezusa!”) – Odpowiada Mosheh. Idziemy dalej.- W jego oczach jest żar i smutek; raczej tęsknota... Trochę pogwizduje; to jakby próba, a potem po cichu śpiewa. - Wytężam słuch i uwagę... Mogłoby to być coś takiego:

„KEAJAL TAAROG AL-AFIKE-MAIM, KEN NAFSHI TAAROG ELEICHA ELOHIM“

[1]
- Może to był tylko śpiew jego duszy?! - Tak przeszliśmy Plac Trzech Krzyży...

Idąc w stronę Łazienek obaj czujemy się ożywieni. Nie odczuwam zmęczenia nieprzespanej nocy, ani skwaru bardzo pogodnego dnia. Stopniowo, nie wiem, czemu, ogarnia mnie radość. Udzielił mi się nastrój do śpiewu. Trochę z podziękowaniem za razem spędzony czas, a bardziej na pożegnanie proponuję towarzyszowi wspólny śpiew. Mosheh się zgadza, ale czy to wykonalne; co możemy razem zaśpiewać?!
- „I’ll teach you a new song, will you?” (Chcesz, nauczę Cię nowej pieśni?!”)
- Właściwie, kto kogo miałby uczyć tej „nowej” pieśni? Mam na myśli pieśń „oazową” – pewnie z jakiegoś śpiewnika ks. Franciszka Blachnickiego. „HEVENU SHALOM ALEHEM!”
– Na tę propozycję wyraźnie się ucieszył. Podałem melodię i po chwili zaczęliśmy śpiewać:

HEVENU SHALOM ALEHEM! HEVENU SHALOM ALEHEM! HEVENU SHALOM ALEHEM!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

Et pax sit semper nobiscum! Et pax sit semper nobiscum! Et pax sit semper nobiscum!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

E sia la pace con noi! E sia la pace con noi! E sia la pace con noi!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

Et la paix soi avec nous! Et la paix soi avec nous! Et la paix soi avec nous!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

And the peace be with us! And the peace be with us! And the peace be with us!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

Und sei der Friede mit uns! Und sei der Friede mit uns! Und sei der Friede mit uns!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

A mir wsiegda budiet s nami! A mir wsiegda budiet s nami! A mir wsiegda budiet s nami!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

A pokój niech będzie z nami! A pokój niech będzie z nami! A pokój niech będzie z nami!
HEVENU SHALOM, SHALOM, SHALOM ALEHEM.

Śpiewaliśmy i maszerowali jak po kielichu… Dobrze, że nie było w pobliżu milicji, bo moglibyśmy mieć kłopoty…(Nie zamierzałem z kolegą zwiedzać dziś Pałacu Łazienkowskiego).

Spoglądam na zegarek i jak nieproszony, niespodziewany milicjant zjawia się myśl o bliskiej godzinie odjazdu mojego pociągu do Białegostoku. Pojawia się i druga, bardziej pogodna myśl: „Ta nasza wspólna droga po Warszawie jest właściwie „drogą wzwyż”, czymś jak „ALIJA” ( – repatriacja, powrót, nawrócenie, wstępowanie wzwyż, wzrost duchowy). Uśmiecham się. – „Excuse me...” Mosheh wyjmuje coś z saszetki i podchodzi bliżej stając naprzeciw. -„This is to remind of our meeting.” (To na pamiątkę naszego spotkania). Dyskretnie wręcza mi banknot: 5 lirów. (Emitowany w Izraelu w 1973R). Opisany po hebrajsku, arabsku i angielsku. Po jednej stronie jest portret pani premier Goldy Meir, po drugiej zdaje się ściana z owczą bramą. I niewyraźny napis długopisem: Castello de Pieredea Viena. Pewne chodzi o zamek w Wiedniu? Dowód na to, że Mosheh naprawdę zmierza do Wiednia? Próbuję zaprotestować: żadnej zapłaty! Mosheh jeszcze raz zapewnia mnie, że to na pamiątkę. (Znalazł sposób: „Szanujmy się jak bracia...”)
Chciałoby się powiedzieć: „To prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu.”(Por. J 1, 47) - „Do widzenia! See You later!” – “SZALOM, LEHITRAOT!”

Listy prawdopodobnie nie będą na czasie... Studencki adres w Amsterdamie też dawno nieaktualny... Nie wykluczone jednak, jeśli taka jest wola Boża, Mosheh przeczyta kiedyś ten szkic, a może się spotkamy na jakiejś górskiej drodze?!...

[1] „Jak jeleń pragnie ze strumienia wody, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!” – por. Ps 42, 2

Szalom Jeruzalem

Lato w pełni. Minął półmetek wakacji: pierwszy i drugi turnus „Oazy” w Krościenku Nad Dunajcem już za nami. Znów powrót... Są rzeczy i sprawy, do których trudno wracać bez namysłu... Zmęczenie podróżą? Nie szkodzi – atrakcje turystyczne mogą wynagrodzić i to, że właśnie czeka mnie noc w poczekalni na Dworcu Wschodnim. Ostatni pociąg do Białegostoku właśnie odjechał, a następny dopiero po piątej rano... O nie tego jeszcze brakowało! Zabieram się najpierw do kolacji, to pozwoli mi odzyskać siły i opanować rozdrażnienie. Bar dworcowy czynny przez całą noc. Biorę kilka kanapek i herbatę – kawa potem – i czekam chwilę aż zwolni się jakieś miejsce przy marmurowym stole. Podróżni siedzą na wysokich wmontowanych w podłogę taboretach. W milczeniu „konsumują” i odchodzą...

W poczekalni na pierwszym piętrze jedni zdaje się czekają na poranne pociągi, a inni po prostu na nowy dzień. Pod ścianami na kaloryferach „kimają” jacyś starzy ludzie z tobołkami. Śpią siedząc, bądź leżąc na ławkach bezładnie porozrzucani, jak pokonani wojownicy... Niektórzy „czuwają” rozmawiając i kłócąc się, inni głośno chrapią. Ściska mnie w dołku. Mój stoicki spokój – może tylko stary nawyk tłumienia negatywnych uczuć... Mam lekturę ... Przecież nigdzie się nie spieszę; jeszcze wakacje! Jest wolne miejsce i dla mnie! Czytam i drzemię na przemian. Czy to przypadek, że razem oczekujemy poranka, a on i tak nas zaskoczy, chociaż każdego inaczej? Noc minęła, jaskrawe światło dnia, jak dobre życzenie bez słów, wtargnęło do poczekalni. Po chwili „pobojowisko” opustoszało przed porannym sprzątaniem. Chwała Panu za nowy dzień!

Na dole, w hollu głównym przy kasach uformowały się kolejki podróżnych. „Wiadoma rzecz stolica i każde słowo zbędne...” Przede mną jakiś mężczyzna po angielsku prosił o bilet do Wiednia. Kasjerka usiłowała wyjaśnić mu, że taki bilet trzeba kupić w Orbisie przy Brackiej, jeśli dobrze usłyszałem. Pomyślałem, że do odjazdu pociągu mam dwie godziny; odczułem nieodpartą potrzebę zajęcia się tym człowiekiem. Mogę podjechać z nim tramwajem na Bracką i potem jechać dalej, a mój czas nie będzie stracony. Podróżny bez wahania przystał na propozycję, abym był jego „nowym” przewodnikiem. Wsiedliśmy do najbliższego tramwaju jadącego przez Aleje Jerozolimskie. Myślałem, że mamy wysiąść w pobliżu pomnika Chopina, przy Nowym Świecie. Dopiero teraz zastanowił mnie „czerwony kolor”

[1] bluzy, plecaka i czapki mego „towarzysza”. Co mógł oznaczać ostry „strażacki” czerwony strój (nie pamiętam, czy spodnie też były czerwone)? Komunista, Bojownik Czerwonych Kmerów, czy innych brygad?! Co za domysły! Intuicja też na wakacjach?!

Orbis otworzą za kilka godzin. W hotelu młodzieżowym na Brackiej przechowalnia bagażu też była jeszcze nieczynna.(Nie wiem czy TEN MĘŻCZYZNA chciał zostawić tam swój plecak, czy odebrać inne bagaże. Domyśliłem się, że mieszkał (nocował) w tym hotelu). Postanowiliśmy obaj udać się gdzieś na śniadanie. Uśmiechnąłem się na myśl, że Przybysz i to „czerwony”, cokolwiek to oznacza daje mi szansę rozmowy ewangelicznej o Jezusie po angielsku. Idąc do baru Nowym Światem piechotą na Krakowskie Przedmieście mielibyśmy więcej czasu i mniej krępującą sytuację, aby swobodnie porozmawiać. (Czerwony kolor, – jaki alarm?) W praktyce znajdowałem coraz mniej „rzeczy oczywistych”. (Rozsądek nakazywał takt i ostrożność, ale taktyka skutecznej ewangelizacji polega na mówieniu o Jezusie wprost.) Zacząłem jak mnie uczono. Po kilku zdaniach wstępu rozmówca powiedział, że myśli inaczej, ale nie jest ateistą. Poprosiłem by to sprecyzował ( to nam ułatwi rozmowę). Powiedział, że jest Żydem i wraca z Izraela po rocznej pracy w kibucu

[2], aby nadal studiować biologię w Amsterdamie. Zamiast go uściskać powiedziałem pojednawczo, że zaprowadzę go do baru mlecznego, (który lubiłem jako student). Tam będą na pewno smaczne i „koszerne”[3] dania. Mimo braku doświadczenia nie zrezygnowałem z dalszej rozmowy... Mój rozmówca orientował się w temacie, bo stwierdził, że Jezusa ukrzyżowali Rzymianie. Na co odpaliłem, że odrzucając Go jako Mesjasza – Króla, Żydzi ściągnęli na siebie Jego krew – „krew jego na nas i na syny nasze”. (Por. Mt 27, 25). Młodzieniec zasmucił się. Nie powiedziałem mu wtedy, że Jezus przebaczył im (tj. Żydom i Rzymianom), gdyż dobrowolnie, z miłości oddał swe życie za braci i całą ludzkość, aby przywrócić nam życie wieczne. (Por. J 10, 16n).

Pamiętam jak ponad dziesięć lat temu mój promotor prof. Marek Fritzhand zaprosił mnie na konsultacje do swego mieszkania. Domyślałem się, że jest Żydem; lubiłem go i usiłowałem mu pomóc... (Choć wtedy nie bardzo wiedziałem w czym.) Przyniosłem mu wspaniałą książkę Romana Brandstaettera Jezus z Nazaretu. (-Tę powieść o Żydowskim Mesjaszu napisał Żyd mesjanista). Profesor odpowiedział szczerością za szczerość: „Roman Brandstaetter jest moim przyjacielem”. Chciałem zachęcić (Profesora), żeby też czytał Biblię. „Owszem, odpowiedział, czytam ją codziennie w oryginale”. Natychmiast zszedłem ze „swej ambonki” - takiej lekcji pokory mógł mi udzielić tylko Przyjaciel... Starszy Brat w wierze...

Po barowym „koszernym” śniadaniu szliśmy ze swymi plecakami dalej mało korzystając z komunikacji miejskiej, aby łatwiej i szczerze rozmawiać. (Postanowiłem wracać wieczorem - mój bilet był ważny do jutra). Zacząłem odkrywać i drugą stronę medalu: Najpierw On zaprowadził mnie do Żydowskiego Instytutu Historycznego, w pobliżu Placu Grzybowskiego, aby tam odszukać swoją genealogię, gdyż jego ojciec z rodziną wyemigrował z Polski, a konkretnie z Radzynia Podlaskiego. Mosheh (Mojżesz), tak miał na imię mój nowy znajomy, znalazł w parę minut swój rodowód, a potem obejrzeliśmy wystawę fotografii poświęconą historii Pawiaka, Getta i Powstania Warszawskiego. Byłem wstrząśnięty. Ten potworny koszmar to nie sen, a jednak potrzebujemy przebudzenia... Podczas spotkania z dyrektorem Instytutu Mosheh „wyspowiadał” go przy mnie: „Czy jesteś obrzezany?” „Czy jesz koszerne posiłki?” „Czy świętujesz SZABAT?” - Dyrektor skarżył się na hucpę gościa.

Po wyjściu stamtąd weszliśmy obaj na chwilę do jakiegoś kościółka. Potem szliśmy do Teatru Żydowskiego (niestety była przerwa urlopowa). Niedaleko stąd jest Synagoga.(Też zamknięta nie wiem dlaczego). Mosheh zaczął się śmiać; po chwili powiedział: „Żyd z katolikiem chodzą jak bliźniaki ...” Obok synagogi spotkaliśmy na podwórzu dwóch mężczyzn. Jeden z nich bezzębny, biednie ubrany i nietrzeźwy siedział na kamieniu; drugi go strofował, że SZABAT, a on nieprzygotowany. Ten drugi, to gospodarz domu przy ul. Twardej („Twerda syks”, jak sam nam powiedział). Zaprosił nas do mieszkania. Na odrzwiach była MEZUZA

[4]. Po chwili musiał zdać sprawę przed Mojżeszem ze swego prowadzenia się. (Czy jest obrzezany, jak traktuje koszer, czy jest praktykujący?) Mosheh jest prostolinijny jak Nehemiasz!

Test wypadł pomyślnie. Gospodarz ma przygotowany wcześniej posiłek szabatowy. – „Bobys” – gotowany bób mocno solony o smaku orzeszków ziemnych. Biało nakryty stół i świece; butelka żytniej (KOSZER).– Proponuje toast: SZALOM JERUZALEM, po czym nalewa trzy kieliszki. (Oni nakładają kipy: okrągłe czapeczki na czubek głowy, a ja lewą dłonią przykrywam czubek głowy). Patrząc na wschód ze łzami w oczach wznosimy toast: „SZALOM JERUZALEM!” Teraz czuję się syjonistą...

(Odtąd zachowuję całkowitą abstynencję od alkoholu...)

[1] „Kolor czerwony” – jakiś alarm? (W języku hebrajskim „CEWA ADOM” znaczy „ALARM!”)
[2] KIBUC – kolektywne gospodarstwo rolne w Izraelu
[3] KOSZER(NY) – zdatny, właściwy, nadający się; KASZRUT - przepisy żydowskie o ‘rytualnej czystości’.
[4] MEZUZA - zwój z cytatami z Biblii: Pwt 6,4-9; 11, 13-21; w rurce umocowanej do odrzwi u wierzących Żydów.

[1] The author of the letter to Hebrews captures the role of angels in an interesting way: “Are not all angels ministering spirits sent to serve those who will inherit salvation?”(Heb1:14) We can say that it applies to us, too if we accept it on faith.

[1] Pray and work (“ora et labora”) is a rule attributed to St Benedict of Nursia (480-547). John Paul II called it the address calling for the liberation from the bondage of consumerism. At 1500th anniversary of St Benedict’s birthday (21March 1980) when The Pope was speaking in the Abbey at Monte Cassino he proposed (with reference to Gregory the Great’s dialogues) the broadened Benedictine rule: “Pray, work and don’t be sad”.

The rule of spirytual work - "Pray and work"

Special mission – looking for the candidate for Isaac’s wife(instead of an introduction there is a presentation).
In 24 chapter of Genesis a fascinating story is described. Aged Abraham, out of concern for his family, wanted to arrange his son Isaac’s marriage. Being the patriarch’s servant (it could have been Eliezer of Damascus: Ge15:2) and the steward of his estate, he was sworn to act as a matchmaker. His mission was to find a maiden from Nahor’s family (Nahor was patriarch’s brother living in Charan).
The first thing that causes the prickle of excitement is Abraham’s firm conviction that his plan is absolutely effective: “The Lord ,the God of heaven, who brought me out of my father’s household and my native land and who spoke to me and promised me on oath, saying, ’To your offspring I will give this land’ – he will send his angel before you so that you can get a wife for my son from there.”[1](Ge24:7)
The messenger set off to Charan at the head of a small caravan. As soon as he arrived at his master’s homeland in Aram Naharaim he waited in a proper and symbolic place - near a well. It was outside the town in the evening. He had ten camels with gifts. The servant unsaddled the animals and waited. He knew, or rather: expected, that women would come to fetch water at exactly the same moment. ( We don’t know what kind of people he had to help him. He didn’t walk through the town with matrimonial plans and he didn’t visit all Nahor’s family. He behaved like a fisherman with an invisible fishing rod waiting for his take. His behaviour was both strange and effective. He just planned that the candidate would come to him on her own).
He began to pray: “O Lord, God of my master Abraham, give me success today, and show kindness to my master Abraham. See, I am standing beside this spring, and the daughters of the townspeople are coming out to draw water. May it be that when I say to a girl, ’Please let down your jar that I may have a drink,’ And she says, ‘Drink, and I’ll water your camels too’ – let her be the one you have chosen for your servant Isaac. By this I will know that you have shown kindness to my master.”(Ge24:12-14)
Before he finished praying Rebekah had come. She was the daughter of Bethuel, the son of Milcah, the wife of Nahor, the brother of Abraham. She was carrying a jar on her shoulder. Rebekah was very beautiful and she was a virgin. She came up to the spring and after filling her jar she was going back. At that moment a stranger barred her way but she wasn’t frightened too much. Instead, she stopped and waited. Then the servant said: ”Please give me a little water from your jar.” “Drink my lord, ”she said, and quickly lowered the jar to her hands and gave him a drink. After she had given him a drink, she said, ”I’ll draw water for your camels too, until they have finished drinking.”(Ge24:18-19) She quickly watered all the camels while the concentrated and surprised servant was observing everything in silence. He waited until all the camels were watered. This was a sign.
He took out a golden nose ring weighting half a shekel and put two golden bracelets on her hands. They weighted 10 shekels. Then he asked: ”Whose daughter are you? Please tell me, is there room in your father’s house for us to spend the night?.”(Ge24:23) Rebekah told him: “I am the daughter of Bethuel, the son that Milcah bore to Nahor”. And she added, “We have plenty of straw and fodder, as well as room for you to spend the night.” So the servant fell on his knees and bowed down to the Lord saying: “Praise be to the Lord,the God of my master Abraham, who has not abandoned his kindness and faithfulness to my master(…).”(Ge24:27)
Then the Chosen ran home and told her mother about everything that had happened. She had a brother named Laban who immediately hurried to this important and mysterious stranger near the spring outside the town. He came up to him and invited him in a special way: “Come, you who are blessed by the Lord,” he said. “Why are you standing out here? I have prepared the house and a place for the camels.”(Ge24:31) Laban had seen the nose ring and the bracelets on his sister’s arms and had heard what Rebekah said about the messenger.(I encourage all readers who are interested in the subject to read 24 Chapter of Genesis).
Immediately on the second day, after the evening feast and sleep Rebekah with her nurse and the retinue mounted the camels and together with Abraham’s servant they went away in haste. At the same time Isaac waited sadly in Negev (he was also at the well) when the caravan with the Chosen approached: “Isaac brought her into the tent of his mother Sarah, and he married Rebekah. So she became his wife, and he loved her; and Isaac was comforted after his mother’s death.”(Ge24:67)
The events which were described are like a good screenplay which can be a model in many aspects. These are characteristic attitudes of believers: (1) believing in success (2)prayer (3) having a plan and entrusting it to God (4) waiting for confirmation of the plan by a sign (5) action (6) not relying on oneself or other people (7) thanking God through prayer.
It is noticeable that Abraham treated his son’s marriage as a priority of his responsibility. However, he trusted his steward and that is why he entrusted him with the most important function – to be a matchmaker. The official proxy was sworn. As a messenger he acted according to the rule: settle the matter and say goodbye (he wasn’t prolonging his delegation because he wanted to be a guest). We can underline here the two men’s commitment. The above Adventure is a peculiar introduction to the spiritual rule.

In order to gain more clarity and orderliness and to create the model of functionality in our thinking and action we are going to present the rule of spiritual work: “Pray and work” (which, in the other form, is also known as Benedictine rule of spiritual work) in the form of the following formula:

P1 -> P2 -> W

P1 – Prayer – spiritual work
(P1- this symbol means our wishes, desires and needs which initiate our thinking and action). Thus, spiritual work will be based on absolute honesty with God and oneself. In order to gain this we should examine our desires and needs and fulfil three conditions:
- Is it good? – we should examine the purity of our intentions to avoid evil.
- Win spiritual support (word of God, Promises, will of God, prayer)
- ‘eliminate’ evil thoughts (evil thoughts mean evil projects)
P2 – precise project (idea, conception, plan, scale model, description, ‘prototype)
W – work (precisely according to the project); it means work in the ‘material’ sense)

Justification - the friend of God: Ge24, Pr20:5, Jas1:17-18, Jas4:3, 1Jn5:13-14, Mt6:33, Lk10:27, Mt7:12(+Lk6:31), Pr3:9-10, Ps37:4-5, Jer29:11 (the step of faith – application), Isa55:9-10.

St Benedict of Nursia, the founder of the community and the monastery at Monte Cassino, created ‘The Rule’ of life where he explained that: “We wrote this rule to obey it in monasteries and to show decency and the beginning of monastic life”. The rule rejects slavery and demands prayer and work. “Laziness is the enemy of soul. That is why brothers should be occupied with manual work during some hours and with religious reading during other hours”. It is worth remembering that Benedictines from Tyniec prepared Polish translation of the Bible – the Millennium Bible.

The source and justification (the rules of spiritual work): by thorough analysis of the Bible we assume that we should seek the example and inspiration to solve our problems in the Bible, with the help of God. St Paul justified this attitude: “All scripture is God-breathed and is useful for teaching, rebuking, correcting and training in righteousness, so that the man of God may be thoroughly equipped for every good work”.(2Ti3:16-17) We will use the chosen fragments of the Bible and we will base the truthfulness and effectiveness of our formula on them. In order to be clearer we will omit a lot of details. The selection of quotations creates a composition similar to a stained-glass window. The light filters through it and only then you can understand the whole. It conveys the conception but it does not say everything.

“The purposes of a man’s heart are deep waters, but a man of understanding draws them out”(Pr20:5). “The more we plan our action the more we are affected by coincidence”. F. Dürrenmatt – ‘Physicists’. We can reach the conclusion that each event has got two variants. That is why today’s planners approach a problem cautiously. They prepare plan A and in case of a failure plan B. There is an old saying: time will tell.
When we look at this issue through our formula (prayer àproject àwork) we will notice that a person who started planning during making a project began from ‘the middle’ and a person who acts according to the plan finishes their work. Thus, “a man of understanding” from the Book of Proverbs draws from the deep waters of his plans in his heart for a good beginning and a good start. “He will have no fear of bad news; His heart is steadfast, trusting in the Lord”(Ps112:7). This man acts according to his conscience, he agrees with God and asks God for advice[2].
“Every good and perfect gift is from above, coming down from the Father of the heavenly lights, who does not change like shifting shadows. He chose to give us birth through the word of truth, that we might be a kind of firstfruits of all he created”.(Jas1:17-19) John the Apostle can tell us that before ‘a man of understanding’ starts his work he answers the question: ‘Is it good?’ by examining his desires and needs. He (or she) does not take action if he is not sure about the positive answer to this question. “When you ask, you do not receive, because you ask with wrong motives, that you may spend what you get on pleasures”.(Jas4:3) Unfortunately, in these or similar circumstances our plans are elusive.

Winning spiritual support means trusting God and being sure that God is on our side. John the Apostle assures us: “This is the confidence we have in approaching God: that if we ask anything according to his will, he hears us. And if we know that he hears us – whatever we ask – we know that we have what we asked of him.”(1Jn5:14-15)

”But seek first his kingdom and his righteousness, and all these things [that you need in life]will be given to you as well.”(Mt6:33) When Jesus tells us about the priority of our attempts he shows us how to confirm our relationship and friendship with God. He does not neglect our needs. The good news is that all our needful goods will be given ‘in addition’ because our Father knows what we need.

The key to build The Kingdom is love and acting according to ‘the golden rule of behaviour’.

“He answered: ’Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your strength and with all your mind’; and, ‘Love your neighbour as yourself.’ ”(Lk10:27)

“So in everything, do to others what you would have them do to you, for this sums up the Law and the Prophets.”(Mt7:12) “Do to others as you would have them do to you”(Lk6:31) The golden rule of behaviour which is described here grants us the privilege of deciding how people should treat us. The good news is: ‘good beginning’ means that ‘I make the first move’ – I am in my own way an individual lawmaker. I do not need the support of a parliamentary majority or any other group. I do not need it because in this meaning I am ‘sui iuris’[3]. I establish my own heaven or hell and my own social code by ‘how’ and ‘in what way’ I treat people!

Hospitality and dedication are the opposites of consumerism. These virtues guarantee us the support of those who are grateful to us: “Honour the Lord with your wealth, with the firstfruits of all your crops; then your barns will be filled to overflowing, and your vats will brim over with new wine”.(Pr3:9-10) “Delight yourself in the Lord and he will give you the desires of your heart. Commit your way to the Lord; trust in him and he will do this.” (Ps37:4-5)

---

The prophet Jeremiah encourages us to pray and think about the future with hope. He assures us that we have spiritual support as if ‘in blanco’. We decide about our future ourselves as soon as our attitude is absolutely sincere: “For I know the plans I have for you ,’ declares the Lord, ‘plans to prosper you and not to harm you, plans to give you hope and a future. Then you will call upon me and come and pray to me, and I will listen to you. You will seek me and find me when you seek me with all your heart.”(Jer29:11-13)

The prophet Isaiah assures us that it is worthy to know the Promises of God and to believe in the power and effectiveness of Word of God: “As the rain and the snow come down from heaven, and do not return to it without watering the earth and making it bud and flourish, so that it yields seed for the sower and bread for the eater, so is my word that goes out from my mouth: It will not return to me empty, but will accomplish what I desire and achieve the purpose for which I sent it”.(Isa55:10-11)

Do you want to be the friend of God like Abraham? - There is such a possibility – Check: Jn15:15-16

---

Our lecture about the above rule is not complete. So called ‘intellectual work’ and ‘physical work’, which are denoted by P2 and W, have a matter-of-fact description in methodology of work in different jobs and fields. Without undermining the competence of experts we can only make it clear that work that is done heartlessly does not bear fruit. Moreover, a sad worker weary expends energy and ruin their health and do not have any satisfaction.

If our Readers want to treat the above disquisition with understanding, I hope we will fulfil the creative conception of the better Designer. He invites not only monks from monasteries but also us to participate in the community, the adventure of a fruitful life and the brand – Benedictine quality of work.

(Translation: Agata Wojnicz)

[1] The author of the letter to Hebrews captures the role of angels in an interesting way: “Are not all angels ministering spirits sent to serve those who will inherit salvation?”(Heb1:14) We can say that it applies to us, too if we accept it on faith.
[2] Like David who was praying: ”Search me, O Lord, and know my heart; test me and know my anxious thoughts. See if there is any offensive way in me, and lead me in the way everlasting”.(Ps139:23-24)
[3] A man has autonomy; it means he(or she) has the right to take action, he is his own master; he does not come under paternal authority (in Roman law)